Inclusief of exclusief onderwijs?

Ik heb twee dochters, een tweeling. De dochter van deze blog woont in Amsterdam, de andere in San Francisco, Californie. Dochter in San Francisco heeft twee zonen, Max is bijna vier, Julian wordt in augustus twee. De moeder van de hoofdpersoon van dit blog, Thomas, woont in Amsterdam. Thomas wordt eind mei vier.
Zij vormen fantastisch vergelijkingsmateriaal op het gebied van onderwijs in Nederland en in de VS. In de VS gaan alle kinderen met een chronische ziekte, mentale- en/of fysieke handicap(‘Children with special needs’ ) in principe naar dezelfde public school als kinderen zonder beperkingen. Vaak wordt een kind met een beperking gekoppeld aan een kind zonder beperking, een buddy eigenlijk. Goed voor de sociale en mentale ontwikkeling van allebei. Zogenaamd inclusief onderwijs. In Europa wordt in de Scandinavische landen met deze vorm gewerkt, in Nederland (nog) niet. Hier lijken we alles in vakjes te willen stoppen. En volgens mij kosten die aparte vakjes heel veel geld. Maar er is hoop. De NSGK (Nederlands Stichting voor het Gehandicapte Kind) zet zich in voor de integratie van deze kinderen in het gewone onderwijs. Onder het motto: Een school die leert dat in principe niemand wordt buitengesloten, bereidt voor op een samenleving waarin niemand wordt buitengesloten.
Toch is het kennelijk nodig om actie te voeren om kinderen met ‘alleen maar’ dia 1 naar de buurtschool te laten gaan, ‘Zorgeloos naar school met diabetes’, een initiatief van Lydia Braakman. Nog steeds zijn er scholen die met allerlei argumenten komen om een kind met dia 1 te weigeren, zoals te grote klassen en daarom niet genoeg aandacht kunnen geven aan het kind en geen medische handelingen willen verrichten. (Wat betreft de algemeen geldende opvatting dat grote klassen ten koste gaan van de prestaties van de kinderen; schoonzoon Jesse Levin is gepromoveerd op economische processen die een rol spelen in het onderwijs. Specifiek richtte hij zich op de effectiviteit van klassenverkleining. Wat blijkt? Kleinere klassen leiden niet noodzakelijk tot betere prestaties. Maar dit terzijde. (Essays in the Economics of Education, Jesse Levin, 2002, UvA)
Myrthe gaat vol vertrouwen het traject in met Thomas. ‘Geen zorgen’ zoals Thomas graag zegt.

http://mens-en-samenleving.infonu.nl/onderwijs/38230-inclusief-onderwijs-in-nederland-en-de-vs.html
www.klasopwielenalkmaar.nl
www.facebook.com/zorgeloosmetdiabetesnaarschool

Gewoon een superdagje

Super leuke omadag en nacht achter de rug. Thomas heeft heerlijk gevoetbald in het speeltuintje met een jongetje uit de buurt, zijn middagslaapje overgeslagen, prima gegeten en daarna op tijd naar bed en goed geslapen. Zijn waarden waren stabiel, dus geen alarmen in de nacht en geen nat bed. Vanmorgen naar het Amstelpark, waar hij ongestoord kon fietsen zonder zijwieltjes!! We zagen grijze konijnen, een witte pauw, een fazant, kangeroos, waarvan 1 witte! (wel achter een hek) veel kunst en bijna geen mensen. We verheugen ons al op het voorjaar. Diabetes 1, wat maakt het uit als je de kleine coureur ziet. Een beetje extra opletten, dat is alles.
Vorige week zag ik alleen maar problemen, nu ben ik optimistisch. En zo zal het vast blijven gaan, maar dat maakt niet uit.

De jaarcontrole in Diaboss

In deze tijd van het jaar gaan onze gedachten steeds uit naar vorig jaar, diagnose dag. Verbijsterd waren we, verdrietig en regelmatig in paniek. Een paar weken geleden had Thomas zijn jaarlijkse grote onderzoek in Diaboss. Tussen alle bedrijven door speelde hij enthousiast met zijn favoriete auto, een ambulance. Die nam hij ook mee naar het laboratorium, luid toetatoeta roepend in de centrale hal van het Lucas. Hij gaat nog steeds graag naar Diaboss, een groot compliment voor de medewerkers van Diaboss en de prettige, kindvriendelijke omgeving.
doktersassistente Diaboss (Bedankt Ingrid Naarden! Ingrid is de doktersassistente bij Diaboss en altijd bereid om Thomas’ favoriete auto te zoeken.)

Ondertussen kwam er een gezin binnen, vader, moeder en een jongen en een meisje in de basisschool leeftijd. Mensen die voor het eerst komen, herken je meteen. Ze zijn duidelijk aangeslagen. Ze keken naar Thomas keek, vrolijk pratend en spelend alsof hij thuis was.
‘Heeft het jongetje diabetes?’ vroeg de man.
Hij reageerde verbaasd. Dat levendige, blije kind? Hij vertelde dat zijn zoon plotseling ziek was geworden in de kerstvakantie, zelfs in coma geraakt. Ze hadden geen idee wat er aan de hand was. De diagnose diabetes 1 kwam als donderslag bij heldere hemel. Zo herkenbaar. Ik had zo met ze te doen, wetend wat ze allemaal te wachten stond. Wij vertelde over onze ervaringen. Myrthe liet zien dat Thomas een insulinepompje heeft. Net als wij destijds hadden zij er nog nooit van gehoord. We zeiden dat het echt beter zal gaan in de toekomst. Maar de echte troost is vast gekomen van de kleine Thomas, die in niets het gedrag van een patient vertoont.
Hoe zou het met ze zijn? Hoe zou hun zoon ermee omgaan? Ik heb een telefoonnummer, toch maar een keer bellen.

Belangrijk! Lobby voor kinderen met diabetes 1 op de basisschool.

Lydia Braakman is wat je noemt een ervaringsdeskundige, met twee dochters die diabetes 1 hebben.
Zij zet zich zowel professioneel als prive enorm in om families, ouders en kinderen te ondersteunen om hun diabetes 1 te integreren in het dagelijks leven.
Myrthe gaat binnenkort weer met de school om de hoek praten, waar Thomas in principe is aangenomen. Tenzij….
Toch weer spannend. Wij zijn bereid om ons voor 100% in te zetten om Thomas naar de school in zijn buurt te laten gaan. Tegelijkertijd begrijpen we heel goed dat het voor de school en zeker voor de juf met zoveel andere kinderen in de klas een belasting is.

Ga naar Facebook; like en deel ‘Zorgeloos met diabetes op school’
http://voluit.com/zorgeloos-met-diabetes-op-school-lobby-heeft-haar-eigen-facebook-pagina/?utm_source=subscribe2&utm_medium=email&utm_campaign=postnotify