Ja, daar is ie dan ook hier, de coronacrisis. Dus ook onze diabikkel zit thuis en volgt lessen van groep 6 via de computer. Meester Sjon zit opeens in de kamer. Vriendjes komen in wisselende formaties voorbij op het scherm. Ouders treden noodgedwongen op als onderwijsassistenten. Dat valt helemaal niet mee. Best moeilijk wat ze allemaal moeten leren. En rekenen gaat heel anders dan vroeger. Je kind motiveren is een hele uitdaging. Zonder de gymlessen en sportuurtjes komt genoeg bewegen in het gedrang. Dochter en kleinzoon maken bijna dagelijks een fietstochtje door Amsterdam. Los van de snelheidsduivels op hun scooter is dat prima te doen nu. De afgelegde routes worden gemarkeerd op de plattegrond van de stad, een leuke manier om de stad te leren kennen.

Schermtijd wordt opgerekt. In Roblox heeft kleinzoon mijn favoriete huis nagebouwd in zijn stad.

Het is lastig niet al te bezorgd of angstig te worden. Het dagelijkse bestaan is opeens zo anders. We hebben het gevoel de regie te hebben verloren over ons leven, maken ons zorgen om de gezondheid van onze dierbaren, om de effecten van het virus in combinatie met diabetes 1. Dankzij de moderne media – leve de smartphone, I-pad, PC – kijk je door een venster naar de buitenwereld. Die bieden informatie, maar ook vermaak en afleiding. Plus het besef dat onze situatie een relatief luxe quarantaine is, vergeleken met anderen die in minder bevoorrechte omstandigheden dit moeten ondergaan.

Groot respect voor de begeleiding op afstand van Diaboss en de leerkrachten op afstand van de Boekmanschool.