Vliegen

Na de stress over de waterpokken, konden we ons weer bezig houden met de gewone vliegtuig-stress. Zit er geen terrorist in het vliegtuig, of een of andere idioot? Krijgen we geen ongeluk etcetera. Je weet dat het een veilige manier van vervoer is, maar het blijft raar dat je je massaal overgeeft aan iemand die je niet eens kent.

Het opstijgen en het dalen is altijd weer een spannend moment. Maar goed, we willen naar Amerika dus hebben toch geen keus. Let’s go!

Van te voren had ik een glutenvrije maaltijd besteld voor Thomas en een veganistische voor mij (gek genoeg was er geen vegetarische maaltijd beschikbaar, daarom gokte ik het er maar op).

Bij de overstap in Dublin waren we al door de Amerikaanse Immigration gegaan. In feite was de vliegreis van Dublin naar San Francisco nu een binnenlandse vlucht. Op binnenlandse vluchten krijg je meestal niets, maar kan je alles kopen. We hadden geluk dat we nog een avondmaaltijd en een ontbijt kregen.

De speciale maaltijden werden geserveerd. Een glutenvrije maaltijd voor Thomas, een veganistische voor mij. 2 minuten later nog een gv maaltijd voor Thomas, en een voor Gabrielle. En nog een vegan, en nog een gv en nog een… Van alle kanten kwamen ze op ons af. Helpie! We werden bedolven onder treetjes met wankelende bakjes vol onzin eten.1 per persoon is meer dan genoeg hoor!

Blijkbaar is het misgegaan bij de reservering. Gabrielle had voor haar en Thomas een gv maaltijd besteld, zodat hij niet in zijn eentje iets anders zou eten. Niet erg handig en ook niet nodig, want Thomas eet bijna altijd iets anders dan anderen. En vindt dat meestal geen probleem. Ik heb later nog de vliegtuigmaatschappij gebeld, om te vragen of de insuline in de koelkast van het vliegtuig mocht. Dat mocht niet. Toen heb ik ook een gv maaltijd voor Thomas besteld en die vegan voor mij, want ik wist niet dat Gabrielle als iets besteld had. De mevrouw aan de telefoon zei dat er voor Thomas al een gv maaltijd in het systeem stond, dus dat was al geregeld. Waarom we er uiteindelijk 6 kregen is me een raadsel.

Bij het ontbijt gebeurde het weer. Alleen waren we toen zo slim om na de eerste ronde meteen nee te zeggen en de rest niet hoefden aan te nemen. Bij de vraag of ik nog wat water mocht, kreeg ik nog wel een supervieze dikke sandwich in mijn handen gedrukt (en geen water…).

Eet smakelijk! And enjoy your meal 🙂

 

Op vakantie

Ik ga op vakantie en ik neem mee…

Insuline in een koeltas, glucagon, mio’s, lancetten, teststrips, naalden, pennen, dextro, meters, een reserve pompje, medicijnen, medische verklaringen en Thomas zelf niet te vergeten ;)-

Net toen we dachten dat we alles onder controle hadden, brak op school de waterpokken uit. Thomas had ze nog niet gehad. En ik wilde eigenlijk wel dat hij ze nog op jonge leeftijd zou krijgen. Dan ben je er maar vanaf. Maar nu? Voor we naar Amerika gaan??! Mag je vliegen met de waterpokken? De spanning steeg met de dag. Thomas werd onder een loep gehouden, elk plekje was verdacht. Net toen we dachten dat we de dans ontsprongen waren, verscheen het eerste waterpokje bij Thomas. Een dag later zat hij helemaal onder…

Paniek! Welke regels gelden er bij deze vliegtuigmaatschappij, komen er nog nieuwe blaasjes bij? En waarom zitten er zoveel op zijn gezicht? Van de dokter kregen we op het nippertje een medische verklaring, het besmettingsgevaar was voorbij.

Toch waren we er nog niet gerust op. Met spanning in ons lijf gingen we naar Schiphol. Dat daar alles opeens anders was, hielp niet mee. Maar alles is goed gegaan. Niemand heeft naar de 3 medische verklaringen gevraagd, niemand heeft het over waterpokken gehad en niemand deed moelijk over het insulinepompje van Thomas. Alle zorgen waren voor niets.

Inmiddels is er bij Thomas bijna niets meer te zien. Maar nu maken we ons weer zorgen over een vriendje van hem. Die is ook op vakantie, in Italie, en heeft nu de waterpokken…

Gelukkig vielen de waterpokken bij Thomas’ vriendje heel erg mee en is ook hij er nu voor altijd vanaf.

 

 

Zomerpret

Eindelijk, de zon schijnt, het is zomer! Weg met de zorgen, op naar de buitenpret!

We krijgen een e-mail van de school: In de middag hebben de kinderen een waterfeest. Zwembroek en zonnebrand mee. Thomas verheugt zich er enorm op. Ik vind het leuk voor hem, maar bedenk me ook wat ik daarvoor moet regelen.Als Thomas nat gaat worden, moet het pompje af. Dus hoe laat gaan ze waterfeesten, wie haalt het pompje eraf, hoe zit het met zijn BG etcetera.

We krijgen een whats-appje: Wie gaat er mee naar het zwembad?
Thomas! Thomas verheugt zich er enorm op. Ik vind het leuk voor hem, maar bedenk me ook wat ik daarvoor moet regelen. Waar laat ik het pompje als ik met Thomas in het zwembad ben?

We willen na school naar het Artisplein, lekker rennen in de fontein.
Thomas verheugt zich er enorm op. Ik vind het leuk voor hem, maar bedenk me ook wat ik daarvoor moet regelen.

En dan krijgen de kinderen ook nog voortdurend ijsjes en pakjes suikerhoudend drinken. Dus ook daar verheugt Thomas zich op! Maar we hebben geen sensor meer, dus moeten we elke keer de BG bepalen met een vingerprik. En hoe gaat het met die BG als hij 2 uur is afgekoppeld van zijn pompje?

Op dit soort dagen besef je je weer hoeveel er bij Diabetes 1 komt kijken. Gelukkig gaat het allemaal goed.

Het waterfeest op school was een succes. Juf Truus heeft geleerd hoe je het pompje af- en aankoppelt. En hoe duur zo’n apparaatje is 😉 De ijsjes hebben zijn BG geen kwaad gedaan.

In het zwembad waren uiteraard meer ouders mee, dus er zat altijd wel iemand bij de tassen.

En op het Artisplein waren de vingerprikken geen probleem voor Thomas. Zolang daar maar een ijsje of pakje drinken tegenover stond!

Dus: het is zomer. Thomas verheugt zich op ijsjes en buitenpret. Het feest kan beginnen!