Toen mijn jongste kinderen (een tweeling) vier jaar waren, ontstond er een zee van ruimte aan tijd en in mijn hoofd om weer mijn eigen dingen te gaan doen. Dat is niet het geval bij Myrthe. Eigenlijk is het nu intensiever dan tijdens de creche perioden. Als hij op de creche was, al was het maar twee dagen, wist ze dat hij in handen was van gespecialiseerde verpleegkundigen. En hoewel alles boven verwachting goed gaat met Thomas op de basisschool, de zorg voor Myrthe is er niet kleiner op geworden. En loslaten en overlaten aan anderen valt ook niet mee. Maar wat een geweldig team is er betrokken bij het mannetje. De juf is fantastisch. Binnenkort gaat zij naar een avond over diabetes op school voor leerkrachten. De thuiszorg, die gemiddeld twee keer per dag langskomt, overlegt voortdurend met Myrthe. Het meeste gedoe geeft eigenlijk de sensor, die nogal eens wil afgaan. Vaak krijgen anderen het alarm niet uit, en moet Myrthe eraan te pas komen. Desondanks willen we de sensor niet missen. Als moeder en als oma voel ik me weleens machteloos. Dan kruip ik maar achter de naaimachine om een hemdje met een zakje voor het pompje te maken of recepten te zoeken met een laag GI en geen gluten. En Thomas zelf? Die kan al alle cijfers lezen en vertellen wat op het pompje staat als ik mijn leesbril weer eens niet kan vinden.
Vier jaar
Beantwoorden
