Thomas is vandaag voor de 3e dag naar school. Hij heeft het reuze naar zijn zin. Het lijkt of hij meteen al helemaal gewend is. Hopelijk blijft dat zo. Het is duidelijk dat hij er wel aan toe is om naar school te gaan.

Juf Truus doet heel erg goed haar best om alles van de Diabetes 1 te begrijpen. Ik overlaad haar met informatie op papier. En vergeet even dat ik in jargon praat. Bolussen, laag, hoog etcetera. Het duizelt juf Truus. Maar het eerste ei is gelegd: Thomas’ pompje ging piepen. Hij ging naar juf Truus en vertelde dit. Juf Truus heeft heel stoer het alarm uitgezet, Esc ACT. En Thomas 2 dextro’s gegeven. Tien minuten later kwam ik op school, en kwamen juf Truus en Thomas dit trots mededelen.

De eerste week kom ik elke dag om half 11, om te kijken of er gebolused moet worden voor het eten. ’s Ochtends breng ik Thomas en kijk op het pompje hoe hij zit. Als de sensor werkt, anders prik ik in een kamertje op de gang. Ik probeer in te schatten hoe zijn BG waarde zal worden en dan vertrek ik tegelijk met de andere ouders. Om half 11 ben ik dus weer even terug voor een bliksembezoekje. Om kwart over 12 haal ik Thomas dan weer op. Op woensdag om 13.00 uur. Volgende week krijg ik versterking van de KinderThuiszorg. Als Thomas uiteindelijk hele dagen op school blijft, komt er 2 keer per dag een verpleegkundige zijn BG waardes controleren.

Ik blijf altijd stand-by en juf Truus mag altijd bellen.

De kinderen in de klas zijn heel nieuwsgierig naar Thomas’ pompje. Juf Truus heeft Beertje Bikkel al voorgelezen. En de kinderen willen graag een keer zien hoe Thomas de vingerprik moet doen.

Een goed begin!

Thomas’ eerste schooldag is aangebroken! Om 13.00 uur moest hij er zijn vandaag. Hij kon niet wachten. “Mama” vroeg hij, “weet de klok wel dat ik naar school wil?”Op school kwam juf Truus meteen aangelopen. We bespraken even kort hoe en wat met de Diabetes en het pompje. Daarna ging Thomas de klas in. Ik mocht nog snel een kus geven. Toen ik omkeek bij het weggaan, riep Thomas al opgewekt iets tegen juf Truus. Ik geloof dat hij speelgoed zag dat we thuis ook hebben.

Om 15.15 uur gaan oma en ik hem ophalen. Ik ben zo benieuwd, ik kan niet wachten!

Morgen is het zover. Een nieuwe fase in het leven van Thomas én van zijn moeder en oma. En voor de leerkrachten die zich gaan inzetten voor een kind met diabetes. Het is best spannend. ZigZag, de speciale creche voor chronisch zieke kinderen bood zo’n veilige omgeving. Nu moet hij toch de buitenwereld in. Wat zullen de andere kinderen vinden van zijn pompje en infuusje? En dat hij niet alles mag eten?  En er iedere dag een wijkverpleegkundige langskomt? Hoe gaat hij ervaren dat hij een beetje anders is dan andere kinderen? En ook weer niet. De gesprekken met de Boekmanschool waren heel prettig en hebben ons veel vertrouwen gegeven. Maar loslaten is altijd moeilijk en voor ons nog een beetje moeilijker. Komt goed.