Afspraak op de Dr. E. Boekmanschool om te bespreken hoe de komst van Thomas het beste kan worden voorbereid. Het is een hele delegatie, die aan tafel zit. Allereerst juf Truus. Zo’n juf waar je meteen vertrouwen in hebt. Dat gaat goed. Ook de andere juf, Betty, die er alleen op maandag is, is vol goede moed. Marion, de verpleegkundige van Diaboss en onze steun en toeverlaat is er, intern begeleider Ank en de orthopedagoge van de school plus Myrthe en ik zelf en last but not least: Thomas. De enige man! Het gesprek verloopt ontspannen en constructief. We voelen ons echt gesteund. Marion regelt de thuiszorg die dagelijks langs zal komen op school om Thomas te begeleiden met de controle van de bg en insulinetoediening. De school is blij met het ‘rugzakje’ dat aan Thomas is toegekend. Dat geeft wat financiële ruimte. Thomas zal de eerste twee weken alleen ’s morgens naar school gaan, op zich niet ongebruikelijk bij de kleintjes. Myrthe zal indien nodig aanwezig zijn en altijd bereikbaar voor raad en daad. Met mij als goede tweede. Als alles is besproken wil men wel eens het insulinepompje zien. Thomas gaat op een stoel staan en geeft een professionele demonstratie. Met zijn tuinbroek op zijn enkels en in zijn boxershortje houdt hij het apparaatje in zijn hand. “Kijk, met autootjes erop!” Als Myrthe zegt dat het pompje met een infuusje is verbonden aan een naaldje in zijn bil, draait hij zich om om zijn billetje te laten zien. Een beeld dat ik nooit zal vergeten. Hij pakt iedereen in met zijn communicatieve vaardigheden en charme. Een voorbeeldig kind. Buiten nemen we afscheid. De juf gaat naar links, wij naar rechts. Het voorbeeldige kind verandert in een opstandige kleuter die weigert te lopen. Gelukkig kijkt de juf niet om.
