Soms word ik zo … Ik weet niet wat van die Diabetes 1. Meestal gaat het goed, we gaan er gewoon voor. Maar als er weer een sensor mislukt is bij het inschieten, of als Thomas geen nieuwe Mio wil, dan is het optimisme ver te zoeken. Heeft Thomas net een goede dag qua bloedglucosewaardes, komt er toch weer een hypo. We gaan gewoon door, maar het is niet altijd makkelijk.
Wij dromen over de draagbare kunstalvleesklier.
En dan is het de laatste keer dat Thomas naar het consultatiebureau gaat. Hij gedraagt zich voorbeeldig, net als zijn moeder. Rustig en nuchter bespreekt ze met de dokter de ontwikkeling van Thomas. Als hij vraagt hoe het gaat, antwoordt ze: ‘Goed’. Eten, slapen, spelen, praten, motorische ontwikkeling, allemaal goed. ‘Ik zie dat hij dia 1 heeft’ zegt de dokter. ‘Hoe gaat dat?’ ‘Ook goed’ antwoord Myrthe. ‘En de coeliakie?’ ‘Ook goed.’ ‘En kunt u het zelf een beetje aan?’ ‘Ja hoor’ zegt Myrthe. Thomas krijgt nog een prik. Het is gebeurd voor hij het beseft. ‘Dat was een zacht prikje’, is zijn reactie. Het is maar net wat je gewend bent.
Het gaat goed (naar omstandigheden, dat wel).
Ook pijnlijk; Thomas vraagt of hij als hij groot is nog een mio nodig heeft. Ja dus. Om de paar maanden wordt een voorraad spullen thuisbezorgd.
Donderdag was Thomas voor controle bij Diaboss. Geroutineerd doet hij alle gebruikelijke handelingen. Bloed prikken, wegen, meten (20 kg en 106 cm). De kinderarts bekijkt met Myrthe de gegevens van de afgelopen periode. Thomas amuseert zich ondertussen prima. Hij heeft zelf zijn ambulance meegenomen en gaat op zoek naar dezelfde ambulance bij Diaboss.
Als de kinderarts afscheid wil nemen van Thomas, vraagt hij of hij nog even bij Diaboss mag blijven!