In deze tijd van het jaar gaan onze gedachten steeds uit naar vorig jaar, diagnose dag. Verbijsterd waren we, verdrietig en regelmatig in paniek. Een paar weken geleden had Thomas zijn jaarlijkse grote onderzoek in Diaboss. Tussen alle bedrijven door speelde hij enthousiast met zijn favoriete auto, een ambulance. Die nam hij ook mee naar het laboratorium, luid toetatoeta roepend in de centrale hal van het Lucas. Hij gaat nog steeds graag naar Diaboss, een groot compliment voor de medewerkers van Diaboss en de prettige, kindvriendelijke omgeving.
(Bedankt Ingrid Naarden! Ingrid is de doktersassistente bij Diaboss en altijd bereid om Thomas’ favoriete auto te zoeken.)

Ondertussen kwam er een gezin binnen, vader, moeder en een jongen en een meisje in de basisschool leeftijd. Mensen die voor het eerst komen, herken je meteen. Ze zijn duidelijk aangeslagen. Ze keken naar Thomas keek, vrolijk pratend en spelend alsof hij thuis was.
‘Heeft het jongetje diabetes?’ vroeg de man.
Hij reageerde verbaasd. Dat levendige, blije kind? Hij vertelde dat zijn zoon plotseling ziek was geworden in de kerstvakantie, zelfs in coma geraakt. Ze hadden geen idee wat er aan de hand was. De diagnose diabetes 1 kwam als donderslag bij heldere hemel. Zo herkenbaar. Ik had zo met ze te doen, wetend wat ze allemaal te wachten stond. Wij vertelde over onze ervaringen. Myrthe liet zien dat Thomas een insulinepompje heeft. Net als wij destijds hadden zij er nog nooit van gehoord. We zeiden dat het echt beter zal gaan in de toekomst. Maar de echte troost is vast gekomen van de kleine Thomas, die in niets het gedrag van een patient vertoont.
Hoe zou het met ze zijn? Hoe zou hun zoon ermee omgaan? Ik heb een telefoonnummer, toch maar een keer bellen.