Deze foto is genomen op 15 januari 2013, de dag waarop de diagnose Diabetes 1 bij Thomas werd gesteld. Ik herinner me die dag als gisteren. Vandaag precies een jaar geleden. Mijn kleine jongetje, zo ziek.
Hij was al een tijd niet lekker. Bij de dokter kregen we van de huisarts-in-opleiding te horen dat we het nog maar even aan moesten kijken. En dat het vast geen suikerziekte was. De week daarop belde ik met de assistente. Ik wilde Thomas toch op Diabetes laten testen. Dus ik vroeg wat daar voor nodig was. Zelf dacht ik dat er bloed afgenomen moest worden en dat je dan een week of zo moest wachten op de uitslag. De assistente vertelde mij dat Thomas nuchter moest zijn en ook geen water mocht drinken. Die nacht was een regelrechte hel. Thomas voelde zich verschrikkelijk. Verging van de dorst. Ik heb hem maar een heel klein slokje water gegeven…’s Ochtends gingen we meteen naar de dokter. Veel te vroeg, maar we moesten gewoon het huis uit. Het sneeuwde, dus we gingen met de tram. Thomas schreeuwde bij de dokter alles bij elkaar. Dus toen de dokter binnenkwam, heeft zij ons met jas nog aan, heel snel geholpen. De dokter pakte een glucosemeter en prikte Thomas in zijn vinger. Toen schrok ze zich rot. 27,8. Ik had nog geen idee. De dokter snelde naar de andere dokter, en vroeg zijn glucosemeter. Die zei 28,2. Thomas mocht gauw drinken en eten. Hij kalmeerde gelukkig en zat een beetje beduusd om zich heen te kijken.
De dokter vertelde dat Thomas Diabetes 1 had. En ze vroeg mij waarom hij niet gegeten en gedronken had. Dit was helemaal niet nodig geweest. Niet drinken was levensgevaarlijk geweest! En hij had ook gewoon mogen eten. Ik was geheel verkeerd voorgelicht.
Thomas en ik moesten meteen naar de Spoedeisende Hulp. Het OLVG is dichtbij, dus vol goede moed stapten we in de tram. Maar het sneeuwde, en het was bijna 9 uur. Spitsspitsspits. En allemaal vervelende mensen die niet opzij gingen voor een klein, ziek jongetje. We stapten dus veel te vroeg uit de tram en ploeterden door de sneeuw naar het ziekenhuis. Bijna had ik nog een ambulance aangehouden die in de straat reed.
In het ziekenhuis werden we opgevangen door Marion, onze vaste kinderdiabetesverpleegkundige nu. Vanaf dat moment ging alles weer beter. We kregen een spoedcursus Diabetes 1 en mochten die avond gelukkig al naar huis.
Nu, een jaar later, leren we nog steeds. Met vallen en opstaan proberen we de bloedglucosewaarden van Thomas te temmen. We komen er wel.
(De dokter belde me gisteren nog op. Ze is bezig met een casus over Thomas’ diagnose. Zodat het niet meer kan gebeuren dat er zulke grote fouten worden gemaakt. Gelukkig zijn wij dus niet de enige die hier zo van geschrokken zijn.)
