Oma-nacht en de sensor

Een keer per week heb ik omadag en omanacht. Dan probeer ik Myrthe zoveel mogelijk uit handen te nemen en geniet van mijn tijd met Thomas. ’s Nachts slaap ik in zijn kamer. Het is de bedoeling dat Myrthe zich die nacht zonder gespitste oren aan haar slaap overgeeft. Inmiddels zijn er twee alarmen ingesteld op de sensor, één voor te laag en één voor te  hoog. Ik droom dat een vrachtwagen al piepend achteruit rijdt. Het piepen houdt niet op, het komt onder het dekbedje van Thomas vandaan. OK, leesbril zoeken, licht op de gang aan en op het schermpje van zijn pompje kijken. Inderdaad, net boven de 15. Ik besluit nog niets te doen, misschien zakt de bg weer. Weer in bed. Slapen lukt niet. Als ik net even wegzak hoor ik weer die vrachtwagen: pieppieppiep…. De bg is verder omhoog gegaan. Ik vraag advies aan het pompje en geef een bolus. Weer terug naar bed. Van slapen is geen sprake meer. Tijdje later, pieppieppiep, bg nog hoger. Hoe kan dat nou? Zo gaat het maar door. De bg zakt wel, maar het alarm blijft afgaan tot hij onder de 15 zit. En dan is het inmiddels 5 uur. Ik val toch nog even in slaap en wordt beloond met een gruwelijke droom. Om 7 uur springt er een jongetje in mijn bed, klaarwakker en vol energie. ‘Oma, ben jij een mens?’ vraagt hij. ‘Een halve’ zeg ik. ‘Dat kan toch niet!’ lacht Thomas. Nou, dus wel. Myrthe en Thomas hebben als roosjes geslapen en niets gemerkt van alle commotie. Missie geslaagd. En ik ga gewoon die avond vroeg naar bed.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.