Maandelijks archief: november 2013

Toch een sensor

Geplaatst op door
Beantwoorden

Een week later komt er bericht van het ziekenhuis dat Thomas toch een sensor kan krijgen. Zou Sinterklaas geld in een schoen hebben gedaan? Wel heel fijn. Vanaf 12 december krijgen we les en gaan we oefenen.

Gisteren rond een uur of vijf was de bg 2,6. En dat was te merken. Thomas is huilerig en ligt lusteloos tegen me aan. Na het eten is meneer helemaal opgeknapt en rent hij door het huis, samen met Mickey. Het gekkenuurtje noemt Myrthe dat.

We hebben gelezen dat je met kinderen of volwassenen met een bg van boven de 16 niet kunt redeneren. Eerst moeten de waarden weer enigszins normaal zijn. We maken daar maar grapjes over. Als zijn bg wel hoog is, maar nog geen 16 zeggen we: ‘Sorry, gewoon luisteren, je bent aanspreekbaar volgens het boekje!’ Waar zijn we zonder humor, nietwaar.

Vol verwachting klopt ons hart….

Geplaatst op door
Beantwoorden

Verpleegkundige en kinderarts vinden dat de bg nog steeds te veel op en neer gaat en er te vaak hypo’s voorkomen. Wij zijn het er helemaal mee eens en Myrthe is blij met het voorstel een bloedglucose sensor aan te vragen voor Thomas. Er gaan een paar maanden voorbij, maar dan komt het bericht dat de sensor is besteld en worden afspraken gemaakt voor het leren omgaan met de sensor. Wij blij, agenda’s aangepast, helemaal in de stemming ‘we gaan er voor’ en dan komt een nieuw bericht dat het niet doorgaat. Reden: iets met geld, budget van het ziekenhuis. Het is een teleurstelling. De sensor maakt de dagelijkse dia-besognes niet minder intensief, maar het is een prettig idee dat er een alarm afgaat als de bg te laag of te  hoog is.

Sensor 20090923-2Afwachten maar, komt vast goed. En anders sparen voor een hulphond, die waarschuwt als de bg niet goed gaat. Kun je ook nog mee wandelen.  Is wel veel duurder dan een sensor en moet ook nog eten natuurlijk. Maar o, wat zijn ze lief.

Mama Mio

Geplaatst op door
Beantwoorden

mio

Elke maandag, woensdag en vrijdag moet ik Thomas’ infuusset verwisselen. Dat betekent: een soort eierprikker op zijn bil, zodat een naaldje via een slangetje de insuline in zijn lijfje kan pompen. En dat voelt niet fijn. En dat doet dus pijn.

Thomas ondergaat het elke keer anders. Er zijn periodes dat het bijna niet gaat. Gevolgd door periodes dat je denkt: “He, niet veel aan de hand.”

Afgelopen maandag was het echt Mama Mio! Dat schietding heet Mio. En mama moet het doen…Thomas werd hysterisch. Hij wilde het perse doen waar Mickey (de kat) bij was. Maar Mickey hoorde gegil. En Mickey is een kat. En die was dus weg. Thomas erachter aan, en ik erachter aan, want…Ik zat met die Mio al aan Thomas’ pompje vast. Het was net een slapstick. Kat en Muis spel. Uiteindelijk heb ik Thomas weten te kalmeren (Mickey was al spoorloos verdwenen, in een hoekje in de kast waarschijnlijk).

mama-mio

illustratie: Hans Verkruissen

 

Voor de tv, met Pinginanga, Beer en speen, is het me gelukt het naaldje in zijn billetje te prikken. Leuk is anders…Maar het schouwspel moet er ongetwijfeld grappig hebben uitgezien! ;)~