Myrthe belt, vanmorgen. Over de afgelopen avond en nacht. Gisteren was ik er tot eind van de middag om te helpen schilderen. Thomas kwam thuis met zijn vriendje. De sensor geeft ‘high’ aan. Hij had de hele dag te hoog gezeten, de mio bleek niet goed te zitten. Desondanks is hij luidruchtig aan het gamen. Ik ga naar huis, vriendje gaat ook naar huis en vanaf dat moment gaat alles mis volgens dochter. De poes springt op de net geverfde nog natte vensterbank. En Thomas blijft maar hoog zitten. Weer een nieuwe mio. Uiteindelijk gaan er vier mio’s doorheen. Bij allevier blijkt het naaldje krom te zijn waardoor er geen insuline doorkomt. De ketonenmeter geeft aan dat er sprake is van ketonen. Uiteindelijk na bijspuiten met de pen en weer een nieuwe mio begint de bg langzaam te zakken. Maar er moet dan ook nog worden gegeten. Uiteindelijk is het goed gekomen in de nacht en de ochtend, haar nachtrust is er wel bij ingeschoten. Kleinzoon weer naar school, heeft gebeld rond 11.00 uur, bg op 9.

Meestal gaat het wel goed. Nu even niet en dat drukt je weer met je neus op het feit dat het een bijzondere nare en gevaarlijke ziekte is. Het verdriet om de hele situatie komt met volle kracht naar boven. Ze heeft mij pas vanmorgen gebeld want zij weet dat ik anders geen oog dicht doe. Ik slaap altijd met de telefoon nast mijn bed, voor het geval dat… Ik heb in mijn onwetenheid dus heerlijk geslapen, voldaan over mijn klusprestaties in huize M en T.

Doet me denken aan de prachtig dichtbundel van Anna Enquist Hier was vuur over moeders en kinderen. In een van de gedichten Dochter, dochter (1) staat deze strofe, Niet waar dat ze met lange elastieken draden aan je vast zit, dat je opvliegt als ze twintig kilometer verder van haar fiets valt…. Nee, we zijn dus niet zo met elkaar verbonden dat ik vanaf een afstand de onrust voel van mijn dierbaren. Misschien maar goed ook, dan zou ik nooit meer slapen. It’s a new dawn , vanavond staat volleybal op het programma.